در میان تکنیک های ساخت بزرگراه های در حال حاضر تکمیل و برنامه ریزی شده، بیش از 95 درصد روسازی آسفالت پایه نیمه صلب است. این سازه روسازی راه از نظر هزینه ساخت و باربری دارای مزایایی است، اما مستعد ترک، سست شدن، دوغاب و خالی شدن است. ، نشست، استحکام ناکافی بستر، لغزش بستر و سایر بیماری های عمیق. درمان بیماری های عمیق جاده ها آسان نیست. برنامه نگهداری سنتی به طور کلی این است: بیماری های عمیق را در مراحل اولیه درمان نکنید و اجازه دهید آنها رشد کنند. هنگامی که بیماری های عمیق تا حد مشخصی ایجاد می شوند، آنها را بپوشانید یا پیاده رو اضافه کنید. و هنگامی که بیماری های عمیق به اندازه کافی جدی هستند که بر ترافیک تأثیر بگذارند، سپس عملیات حفاری را انجام دهید، یعنی ساخت و ساز تعمیر و نگهداری سنتی بزرگ و متوسط، و معایب آن نیز بسیار آشکار است، مانند هزینه بالا، زباله های جدی، تاثیر بر ترافیک، تاثیر بر محیط زیست و... در چنین محیطی، افزایش طول عمر راه ها، کاهش هزینه و ضایعات ناشی از نگهداری راه ها و بهبود کیفیت کلی راه ها به دور جدیدی از مباحث تبدیل شده است.
با توسعه سریع علم و فناوری، در پاسخ به مشکلات فوق، مفهوم اصلی ما تقویت تعمیر و نگهداری پیشگیرانه روزانه جاده ها، تشخیص بیماری های عمیق و درمان بیماری های عمیق است.
تعمیر و نگهداری پیشگیرانه روسازی یک نگهداری پیشگیرانه برنامه ریزی شده از روسازی است زمانی که ساختار روسازی اساساً دست نخورده است و شرایط روسازی همچنان الزامات عملکردی را برآورده می کند. برخلاف اصل تعمیر و نگهداری سنتی که "راه را شکسته نیست تعمیر نکنید"، تعمیر و نگهداری پیشگیرانه روسازی آسفالت بر این فرض استوار است که ساختار اصلی روسازی اساساً تغییر نخواهد کرد و هدف آن بهبود مقاومت نیست. سازه روسازی هنگامی که هیچ آسیب آشکاری به روسازی وجود ندارد یا فقط علائم جزئی بیماری وجود دارد، یا اگر پیش بینی می شود که ممکن است بیماری رخ دهد و وضعیت سطح جاده همچنان الزامات عملکردی را برآورده می کند، تعمیر و نگهداری پیشگیرانه برنامه ریزی شده را در سطح جاده انجام دهید.
هدف از نگهداری پیشگیرانه روسازی آسفالت حفظ عملکرد خوب روسازی، تاخیر در کاهش عملکرد روسازی، جلوگیری از بروز بیماری های روسازی یا گسترش بیشتر بیماری های جزئی و علائم بیماری است. افزایش طول عمر روسازی، کاهش یا تاخیر در اصلاح و نگهداری بیماری های روسازی؛ هزینه کل تعمیر و نگهداری در کل چرخه عمر روسازی پایین است. رواج و به کارگیری تعمیر و نگهداری پیشگیرانه، به تأثیر «تعمیرات کمتر» از طریق «نگهداری زودهنگام» و «سرمایه گذاری کمتر» از طریق «سرمایه گذاری زودهنگام» دست یافته است.
نقطه مقابل فناوری درمان بدون ترانشه برای بیماری های عمیق، فناوری حفاری است. فناوری حفاری یک فناوری درمانی متداول برای بیماری های جاده های عمیق است و اغلب یک روش درمانی غیرفعال است. از آنجایی که لایه پایه زیر لایه سطحی است، روش سنتی درمان مستلزم کندن لایه سطحی قبل از پردازش لایه پایه است. همانطور که در بالا ذکر شد، ساخت این روش نه تنها زمان زیادی می برد، بلکه نیاز به تعطیلی ترافیک دارد که تاثیر بیشتری بر جامعه و اقتصاد دارد. بنابراین، استفاده از آن آسان نیست و تنها زمانی قابل درمان است که بیماری‌های ریشه‌دار در سطح مردم به بیماری‌های غالب یا بیماری‌های سطحی جدی در سطح تبدیل شوند. فن آوری درمان بدون ترانشه بیماری های عمیق معادل "جراحی کم تهاجمی" در زمینه پزشکی است. مجموع مساحت "زخم" هنگام درمان بیماری های جاده ای معمولاً از 10٪ مساحت کل بیماری بیشتر نیست. بنابراین خسارت کمی به جاده وارد می کند و مدت ساخت آن کوتاه و پرهزینه است. کم است، تاثیر کمی بر ترافیک جاده ای دارد و دوستدار محیط زیست است. این فناوری با هدف ویژگی‌های بیماری‌های ساختاری جاده‌ای نیمه صلب و برای درمان بیماری‌های عمیق در جاده‌های کشور من بسیار مناسب است. در واقع، قبل از ابلاغ «مقررات فنی درمان بدون ترانشه بیماری‌های عمیق جاده‌ها»، فناوری درمان بدون ترانشه برای بیماری‌های عمیق جاده‌ای بارها در سراسر کشور اعمال شده بود و نتایج خوبی به دست آورده بود.
توسعه پایدار صنعت تعمیر و نگهداری جاده از نوآوری های تکنولوژیکی و مفهومی جدایی ناپذیر است. در فرآیند نوآوری، آنچه اغلب مانع ما می شود این نیست که آیا خود ایده ها و فناوری ها عالی هستند یا خیر، بلکه این است که آیا جرات می کنیم از محدودیت های مدل اصلی عبور کنیم. شاید به اندازه کافی پیشرفته نباشد و نیاز به بهبود تدریجی در برنامه های آینده داشته باشد، اما باید از نوآوری حمایت و تشویق شود.